ေနာင္တမ်ားႏွင့္...

ေနာင္တမ်ားနဲ႕…..

ေမလ… ကၽြန္မရဲ႕အမွတ္တရေန႔ေတြ သို႕မဟုတ္ ေမ့ေနခဲ့ေသာ္၊ေမ့သလိုျဖစ္ေနတာေတြကို သတိေပးအသိေပးမဲ့ေန႔ေတြရွိတယ္…

-ေသျခင္းတရားနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းပိုပို နီးလာပီေနာ္လို႕သတိေပးေနတဲ့တစ္ႏွစ္ၾကီးလာတဲ့ ေမြးေန႔ မင္းဘာေတြလုပ္ပီးပီလဲေသတတ္ဖို႕ဘယ္လိုေတြေနတတ္ေအာင္လုပ္ေနပီလဲ.. (ေသရမွာကိုေတာ့သိေပမယ့္ တခါတခါေမ့တယ္ ေမ့ထားမိတယ္)

- တႏွစ္ျပီးတႏွစ္ ၾကာလာေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရတဲ့ ကၽြန္မအပါးရဲ႕ လူ႕ေလာကမွစြန္႔ခြါသြားတဲ့ေန႔

-တနည္းအားျဖင့္လည္း က်န္ရွိေနတဲ့အမိုးကို ပိုပီးဂရုစိုက္ရမယ္ ပိုျပီးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားရမယ္လို႕ သတိေပးေနတယ္..

          ဒီႏွစ္၂၀၁၂ေမလမွာကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႔နဲ႕အတူကၽြန္မရဲ႕အပါးဆံုးတာလဲ၂ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပီ..

ေသေသာသူၾကာရင္ေမ့ဆိုေပမယ့္ က်မရဲ႕ အပါးကို မေမ့ႏိုင္ပဲ သတိရ ေအာက္ေမ့ျခင္းမ်ားနဲ႕ က်မဒီစာေလးေတြကို ေရးမိပါတယ္

          -မိသားစုေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ အထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေသာမိသားစုမွာက အေဖကိုပိုခ်စ္တယ္ ပိုဂရုစိုက္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့အေမကိုပိုခ်စ္တယ္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တူတူ ပဲ အဲလိုအစရွိသျဖင့္ေပါ့(ခုက သားသမီးေတြဘက္ကၾကည့္ပီးေျပာတာပါ) က်မတို႕အိမ္မွာက ေတာ့ အမိုး(အေမ)ကိုပိုခ်စ္တယ္လို႕ေျပာလို႕ရတယ္၊ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့က်မတို႕ငယ္ငယ္ထဲက အပါး(အေဖ)က ခရီးေတြသြားပီးအလုပ္လုပ္ေတာ့ အမိုးပဲအနီးကပ္ေနလိုအပ္တာေတြျဖည့္ဆီးခဲ့လို႔ပါ အဲေတာ့ အေနနီးတဲ့အမိုးကိုပဲပိုခ်စ္ခဲ့ၾကတာေပါ့.. မိသားစုတစ္ခုမွာ အေဖဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာမရွိမျဖစ္ပါဆိုတာ အသက္ၾကီးလာေလက်မပိုသိလာပါတယ္ အဲဒီအေဖက ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း အေဖကမရွိမျဖစ္ပါ အရက္ေသာက္မူးရူုးေနရင္ေတာ့တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ … က်မအေဖက ဆိုးမွန္းမသိဘဲဆိုးတဲ့အထဲမွာ ပါတယ္လို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္(အပါးကိုအတင္းေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး) အရက္လဲမေသာက္ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္တာလဲမဟုတ္…သူဆိုးတာက ေဆးလိပ္အရမ္းေသာက္ပီး ခုခတ္စားေနတဲ့ တရားမ၀င္ထီေတြကို ထုိးတာပါဘဲ ဒါေပမယ့္အမိုးက ကိုယ္အေဖဘာၾကီးပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေနအေဖကအေဖပါပဲလို႕အျမဲတမ္းဆံုးမတယ္ က်မတို႕လဲ အပါးကို ဘယ္ေတာ့မွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ၾကီး မျပစ္မွားၾကဘူး အဲ တခါတခါအမိုးကိုစိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ အပါးကို ေတာ့ နည္းနည္းစိတ္တိုမိတာေပါ့ (ငရဲတအားၾကိးမွန္းလဲ အသက္ၾကိးလာေလပိုသိပါတယ္) “အကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းပရမ္းပတာ” ေလ က်မတို႕အရြယ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာအေဖကပိုလိုအပ္တယ္ သမီးမိန္းကေလးေတြအတြက္ေရာသားေယာက်ၤားေလးေတြအတြက္ပါေပါ့ ဒါေပမယ့္အပါးက စံျပအေဖေတာ့မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး အေဖဆိုတဲ့ေနရာမွာရွိေနေပးတာတခုကပဲေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းပါတယ္ တျခားရုပ္၀တၱဴေတြအတြက္ေတာ့ က်မအပါးက ဘာမွမစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္သေလာက္ပါပဲ အပါးအဲလိုမိသားစုကို မစြမ္းေဆာင္ေပးဘဲေပါ့ေနတာကလဲ အမိုးက ေစ်းေရာင္းတယ္ မိသားစုူအတြက္ ရွာေဖြေပးႏိုင္တယ္ဆိုပီးအပါးကေပါ့ခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ အမိုးစိတ္ဓါတ္ကငါလုပ္ႏိုင္တယ္ ေယာက်ာၤးမေပးလဲဂရုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ မာနေပါ့(က်မအတြက္ ဒါ သင္ခန္းစာ၁ ေပါ့. အဲ့မာနမ်ိဳးမထားဘူးလို႕) အမွန္ေတာ့ အိမ္ေထာင္တခုမွာေမာင္တထမ္းမယ္တရြက္ဆိုတဲ့စကားပံုနဲ႕ေနသင့္တယ္ ဒါေတြဘာလို႕ထည့္ေျပာလဲဆိုေတာ့ အဲလို မ်ိဳးေတြျဖစ္လာရင္ သားသမီးက ေလးစားတာေတြေလ်ာ့မယ္ ဟာ ငါ့အေဖကေတာ့ ၊ငါ့အေမကေတာ့ဘာမွလဲမလုပ္ေပးဘူးဆိုပီးအဲလိုစိတ္မ်ိဳး၀င္လားပီး အရိုအေသတန္ရင္ မိဘတြက္လဲမေကာင္းသားသမီးေတြအတြက္လဲငရဲေလ.. အဲလိုမ်ိဳးနဲ႕ေနလာရင္းနဲဲ႕အေျခအေနေတြေျပာင္းပီးအမိုး က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ က်မရဲ႕အပါးကေလ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္အေကာင္းဆံုးနဲ႕ က်မတို႕မိသားစုကို ၾကည့္ရႈပါတယ္ က်မလဲ အလုပ္လုပ္ပီဆိုေတာ့က်မတို႕ ၂ေယာက္အားနဲ႕ေပါ့.. အရင္တုန္းကေတာ့မိသားစုကို ဂရုမစိုက္လို႔အပါးကိုလဲ ေသခ်ာဂရုမစိုက္မိၾကဘူး အမိုးအမိုး နဲ႕ပဲေပါ့ ေနာက္ေတာ့လဲ အမိုးက်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ အမိုးကိုဘဲပိုပီးဂရုစိုက္မိၾကတယ္။။ က်မတို႕အမ်ားၾကီးမွားတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာခံစားေနရတဲ့အပါးရဲ႕စိတ္ကိုက်မတို႕လ်စ္လ်ဴရႈထားမိျပန္တယ္.. သူ ႕အသက္၁၆ ႏွစ္ေလာက္ထဲကေသာက္လာတဲ့ေဆးလိပ္သူ႕ကိုဒုကၡေပးပီ အပါးက်န္းမာေရးမေကာင္းစျဖစ္တယ္ ရပ္ကြက္ထဲကဆရာ၀န္ေတြနဲ႕စျပတယ္ ေရဓါတ္ခမ္းတဲ့ ေရာဂါလို႕ေျပာတယ္အဲဒီႏွစ္ပိုင္းတုန္းကလဲ ရန္ကုန္မွာတအားပူတယ္ ဒါေပမယ့္ အပါးက ခ်မ္းခ်မ္းေနတယ္လို႕ေျပာတယ္.. က်မတို႕ အဲဒီအခ်ိန္မွာသိလိုက္တယ္ အပါးကိုပါအမိုးတန္းတူဂရုစိုက္ေတာ့မယ္လို႕ဆံုးျဖတ္ပီးသြားပီေမာင္ေလးေတြကိုလဲေျပာျပတယ္အပါးကို ဂရုစိုက္ဖို႕ေပါ့။ အပါးကတခါတုန္းကအမိုးကိုေျပာတယ္တဲ့ “နင့္သားသမီးေတြက ငါ့ကိုမခ်စ္ပါဘူးတဲ့” လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်န္းမာေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ဘယ္သူမွဂရုမစိုက္လဲရတယ္လို႕ စိတ္တင္းထားေပမယ့္ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ၾကရင္ အရမ္းကိုအားငယ္ပီး ဂရုစိုက္ခံခ်င္ၾကတယ္ လူၾကိးေတြလဲဒီလိုပဲ.. က်မအရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္ အပါးစကားကိုၾကားပီး ဒါေၾကာင့္အပါးကိုလဲအရင္ကထက္ပိုပီးေတာ့ဂရုစိုက္လာပါတယ္.. ေနမေကာင္းေနရင္းနဲ႕ေတာင္အပါးအလုပ္သြားေတာ့ က်မတို႕လဲ အရမး္ၾကိးျဖစ္မယ္လိုမထင္မိဘူးေပါ့ရွင္ ။အဲလိုနဲ႕အပါးေတာ္ေတာ္ေလးအေျခအေနဆိုးလာေတာ့အလုပ္မသြားျဖစ္ဘူး

က်မလဲ အပါးကို အထူးကုၾကိးေတြနဲ႕ျပခ်င္တာေပါ့.. ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္္မွာက်မမွာ အဲလိုျပႏိုင္ေလာက္တဲ့ပိုက္ဆံမရွိေသးဘူး… ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕က လစာထုတ္ခါနီး ၂ရက္အလိုမွတ္မွတ္ရရ ေပါ့

အပါးကဆရာ၀န္ေတြနဲ႕ျပတာလဲမထူးဘူးဆိုပီး(အပါးကဆရာ၀န္ေတြကိုမယံုတတ္တဲ့စိတ္ဆိုးတစ္ခုလရွိတယ္ဆရာ၀န္ေတြကသူကိုအစမ္းသပ္ခံလုပ္မယ္လို႕ပဲသူကထင္ေနတာ)ျမန္မာဆရာနဲ႕ျပမယ္ဆိုပိးအဲေန႕ကသြားတယ္တဲ့လမ္းေရာက္ေတာ့သူသူငယ္ခ်င္းကအဂၤလိပ္ဆရာ၀န္ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႕ထပ္ျပၾကည္လို႕

ေျပာေတာ့ သူျပတယ္တဲ့ အဲဒီဆရာ၀န္က SSC ကိုသြားခိုင္းပိး အသည္းအထူးကုဆရာ၀န္နဲ႕ျပပါလို႕ေျပာတယ္ အဲလိုေသခ်ာညႊန္ပီဆိုမွေတာ့ သြားရေတာ့မယ္ေလ သြားလည္းသြားေစခ်င္ပါတယ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အစတည္းက ကုခ်င္ခဲ့တာပါ.. အဲဒီေန႕က်မအလုပ္ကျပန္လာေတာ့အမိုးက အပါး ကို SSC မွာသြားျပခဲ့တယ္ အဲဒီဆရာ၀န္ၾကိးက အသည္းမွာအနာ ရွိတယ္ဆိုပီး ေဆးရံုတင္ခိုင္းတယ္ အဲဒီအထူုးကုေဆးခန္းမွာေတာ့ အမိုးလဲမတတ္ႏိုင္ဘူးလို႕ေျပာေတာ့ သူထိုင္ရတဲ့အစိုးရေဆးရံုကိုတင္ခိုင္းတယ္ တဲ့ က်မစိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕အပါးကိုၾကည့္မိတယ္ ပီးေတာ့အပါးျပန္ေကာင္းလာမွာပါလို႕ အားေပးတယ္ အပါးကေတာ့ ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ တာ အရင္ ၂ရက္ေလာက္ထဲကပါဘဲ က်မတို႕စိတ္ထဲမွာလဲေဆးရံုတက္ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့အသိကခိုင္မာေနတယ္ ပီးေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ၾကီးကုိယ္တုိင္ၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့လဲစိတ္သိပ္မပူဘူးေပါ့ အပါးကေတာ့ေနလဲေကာင္းခ်င္တယ္ သူ႕ကို အစမ္းသပ္ခံလုပ္မွာကိုလဲစိုးရိမ္တာေပါ့..

          ေဆးရံုတက္ရမဲ့ေနေသာၾကာေန႔က်မလစာထုတ္ရမဲ့ေန႔ .အပါးေဆးရံုကိုသြားတာကိုလိုက္ပို႕ခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ လကုန္ရက္က မျဖစ္မေနသြားရမွာတေၾကာင္းရယ္ လစာထုတ္ရမယ္တေၾကာင္းနဲ႕ အပါးကို သမီးလစာထုတ္ပီးမွလာခဲ့မယ္ေနာ္လို႕ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ အမိုးရယ္ အလတ္ေကာင္ရယ္အပါးသူငယ္ခ်င္း အငွားကားေမာင္းတဲ့ဥိးေလးၾကိးရယ္ အပါးကိုေဆးရံုကိုလိုက္တင္ၾကပါတယ္ အပါးကေလ အဲဒီကားေပၚကိုတက္ခါနီးက်မကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့မ်က္ႏွာ သမီးကို အားကိုးပါတယ္ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာ က်မအရမ္း၀မ္းနည္းမိတယ္ အပါးကို ဒီလိုအခ်ိန္မွာမွဂရုစိုက္မိသလားေပါ့ စိတ္ထဲကလဲေျပာေနတယ္ စိတ္ခ်ပါအပါးကို ေဆးရံုကျပန္ဆင္းလာရင္ဒီထက္ပိုပီးဂရုစိုက္ပါ့မယ္ေပါ့ .. အရင္တုန္းကအေၾကာင္းေတြျပန္စဥ္းစားမိရင္… အပါးက က်မတို႕ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ သမီးလဲျဖစ္အၾကီးဆံုးလဲျဖစ္တဲ့က်မကိုပိုခ်စ္ပိုအားကိုးတယ္ထင္တယ္ ဒါေပမယ့္အဲတုန္းကေတာ့ အပါးကငါတုိ႕ေတာင္းတာလဲမေပးဘူး လိုခ်င္တာေတြလဲလုပ္မေပးဘူးဆုိပိးတခါတခါေတာ့ ဆိုးတဲ့ ဥာည္ေလးနဲ႕ျပန္ေျပာမိတာေလးေတြရွိတယ္. ပီးေတာ့အပါးရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုလံုးလံုးကို ဂရုမစိုက္ၾကတာေတြရွိတယ္ေလ။ အပါးစီးသြားတဲ့ကားကိုျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သြားတဲ့အထိလိုက္ၾကည့္မိတယ္

          အဲဒီေန႕မွအလုပ္ကပံုမွန္အခ်ိန္ျပန္လို႕မရပဲအလုပ္ေတြမ်ားေနလို႕ ည ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွျပန္ေရာက္တယ္ အပါးကို စိတ္ပူတာလဲတေၾကာင္း ေဆးရံုမွာလိုအပ္တာေတြ၀ယ္ဖို႕ အဆင္ေရာေျပပါ့မလားဆုိတဲ့စိတ္ကတဖက္နဲ႕ေပါ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အလတ္ေကာင္ေလးကျပန္ေရာက္ေနေတာ့အေျခအေနေမးၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္တဲ့ မၾကီးမနက္မွပဲလာေတာ့လို႕အမိုးကမွာလိုက္တယ္တဲ့ဆိုေတာ့ေနာက္ေန႕မွသြားေတာ့မယ္ဆိုပီးမနက္ျဖန္လိုတာေတြယူဖို႕ျပင္ဆင္ပီးအိပ္ယာ၀င္ခဲ့တယ္ေနာက္ေန႕မနက္ေဆးရံုကို သြားတယ္ အပါးတက္ရတဲ့ေဆးရံုးက ေျမာက္ဥကၠလာ ေဆးတကၠသိုလ္ေဘးနားမွာ အေဆာင္အသစ္ ပဲ အပါးေနရတဲ့အထပ္က ၃ထပ္မွာသန္႕တယ္ သိပ္ေတာင္ လူေတြမတက္ရေသးဘူးလို႕ထင္တာပဲ ေလကလဲတျဖဴးျဖဴးနဲ႕ အဲဒီတထပ္မွာ အပါးရယ္ ေနာက္ လူနာတစ္ေယာက္ရယ္ဘဲရွိတယ္ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့အမိုးကိုအရင္ေမးၾကည့္ေတာ့ဘာတဲ့လဲဆိုေတာ့ စစ္ ေဆးစရာေတြကို သြားစစ္ပီးသြားပီတဲ့ ဒါေပမယ့္ဒီေန႕က စေနဆိုေတာ့ တနလၤာေန႕မွာ အေျဖေတြရမယ္တယ့္ အထူးကုၾကီးကလဲ အစိုးရေဆးရံုဆိုေတာ့ တနလၤာေန႕မွာလာမယ္တဲ့ ဆရာ၀န္မေလးတစ္ေယာက္ရယ္ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ရယ္ ရွိတယ္ အဲဒီအထပ္မွာ အဲခုနက အပါးအျပင္ရွိေနတဲ့လူနာတစ္ေယာက္ဆိုတာ သူနာျပဳရဲ႕အမ်ိဳးသားတဲ့ အမွန္က အခု အသဲေဆာင္သူက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာတဲ့ သူ႕အမ်ိဳးသမီးရွိလို႕ဒီအေဆာင္ကိုလာေျပာင္းေနတာတဲ့ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္က်မတိုလူနာရွင္ေတြက်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းလာၾကည့္လို႕ေတာ့ရခဲ့ပါတယ္။

          က်မေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြခ် ပီးအပါးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂဏာမျငိမ္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႕အပါး ပါးစပ္ကလဲဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး(ငန္းဖမ္းတာလို႕ေျပာတာပဲ)  ရာသီဥတုကလဲတအားပူတယ္ဒါေပမယ့္အပါးေခၽြးေတာ့မထြက္ဘူး အမိုးကအပါးကို နင့္သမီးလာပီလုိ႕ေျပာေတာ့က်မကိုျပံဳးျပတယ္ အမိုးက သူဘယ္သူမွမမွတ္မိေတာ့ဘူးလို႕မ်က္မွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ေျပာတယ္ အဲဒါနဲ႕က်မလဲ အပါး သမီးကဘယ္သူလဲလို႕ေမးေတာ့ စန္းစန္းၾကည္တဲ့ အဲဒါ ေနာက္ဆံုးၾကားခဲ့ရတဲ့ အပါးရဲ႕စကားပါ အပါးက အရင္ကေကာ့ေသာင္ဘက္မွာအလုပ္သြားလုပ္ဘူးတယ္ငွက္ဖ်ားလဲျဖစ္ဘူးတယ္လို႕ေျပာတယ္ငွက္ဖ်ားပဲတက္သလိုလို. အသဲမွာ အနာေတြ႕ထားတယ္ဆိုေတာ့ စီပိုးပဲ ရွိလုိ႕ပိုးကေခါင္းထဲေရာက္သလိုလို နဲ႕ ေသခ်ာေတာ့မသိရခဲ့ပါဘူး အေျဖက တနလာၤေန႕မွထြက္မွာကို အဲမွာရွိတဲ့ ဆရာ၀န္မေလးကေတာ့ လာလာၾကည့္ေပးတယ္ သူၾကည့္ရမယ့္အခ်ိန္တျခားလူနာေတြလဲမရွိေတာ့ဂရုစိုက္ပါတယ္

          အပါးက အရမ္းကိုကုိယ္ေတြပူလား ပီး ဘာကိုမွာမသိေတာ့ပဲနဲ႕ တုန္ေနတယ္ က်မတို႕လဲေရခဲ၀တ္အုပ္ေပါ့ ေနာက္ဆံုး ေစာင္ၾကိးကို ေရခဲေရစိမ္ပီးအပါးကိုပတ္ထားေပးရတယ္. ရာသီဥတုကလဲပူေပါ့.ဆရာ၀န္မေလးကအပူခ်ိန္လာလာတိုင္းေပးတုိင္းအပူခ်ိန္ကသာမိုမီတာမွာေတာင္မျပႏိုင္ဘူး.. ေနာက္ဆရာ၀န္မေလးက အပါးကိုၾကည့္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးဆီဖုန္းဆက္တယ္ ပီးေတာ့ ေဆးတလံုးအပါးကိုထို္းမလို႕လုပ္တယ္ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေလးပဲစမ္းထိုးၾကည့္ပီး လူနာတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ လာေခၚဆိုပီး သူအခန္းထဲျပန္၀င္သြားတယ္ အပါးက အရင္ကထက္ေတာင္ တုန္တုန္ယင္ယင္ ကေယာင္ကတမ္းေတြျဖစ္လာတယ္ က်မတို႕လဲတအားစိတ္ပူပီးဆရာ၀န္မေလးကိုသြားေခၚတယ္ အဲဒီအခ်ိန္က ည ၆ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္ရွိပီလို႕ေတာ့ထင္တာပဲ သူက ခုနက က်န္တဲ့ေဆးေတြကိုလဲ ဆက္ထိုးလိုက္တယ္ အပါး နည္းနည္းေတာ့ျငိမ္သြားတယ္ ပီးေတာ့ သူကေအာက္ဆီဂ်င္ဗူးတပ္ခိုင္းတယ္ ေအာက္ဆီဂ်င္က လဲ အဲဒီေဆးရံုမွာမရွိဘူး ဟိုဘက္က ေဆးရံုမွာသြား၀ယ္ရတယ္  က်မအဲဒီအခ်ိန္မွာဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ မနက္ျဖန္ အထူးကုေဆးခန္းကိုေျပာင္းမယ္လို႕ ဆရာ၀န္မကေတာ့ မနက္ျဖန္မွစီစဥ္တာေပါ့လို႕ေျပာတယ္ လိုတဲ့ေဆးေတြေရးေပး ေအာက္ကေဆးဆိုင္မွာသြား၀ယ္ ေပါ့. အဲဒီမွာတျခားအေဆာင္က ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႕ အဲဒီဆရာ၀န္မေလးနဲ႕ေျပာေနတာကို အပါးရဲ႕အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ကၾကားခဲ့တယ္တဲ့ အဲဒါေတာ့ အပါးဆံုးပီးမွျပန္ေျပာတာပါ ဦးေႏွာက္ထဲကိုပိုး၀င္သြားပီတဲ့ ေသရင္ေသ မေသရင္ေတာင္ ဦးေႏွာက္မေကာင္းတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္မွာတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိက်မတို႕အပါးကိုေသမယ္လို႕မေတြးမိပါဘူး ညေလာက္က်ေတာ့ အပါးနည္းနည္းျငိမ္သြားေတာ့ အပါးရဲ႕အမရယ္အမိုးရယ္တျခား အပါးတူမရယ္ ကို ခဏနားခိုင္းပိး က်မရယ္ အကိုတစ္ေယာက္ရယ္ေစာင့္ေနတယ္ တျခား မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ျပန္ပီေပါ့ညဘက္ၾကေတာ့က်မအပါးကိုေရခဲ၀တ္လဲေပးအပါးကိုဘဲေသခ်ာၾကည့္ေနတာေပါ့ အမိုးတို႕ကလဲအရမ္းပင္ပန္းထားေတာ့ ခဏတျဖဳတ္အိပ္ေမာက်သြားတယ္နဲ႕တူပါတယ္ ဆရာ၀န္မေလးေရာသူနာျပဳေရာက သူတို႕အခန္းေတြထဲမွာတခါးပိတ္ပီးေနၾကတယ္ မိုးလဲခ်ဳပ္ပီကို က်မ နဲ႕အတူေစာင့္တဲ့အကိုကေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ပီး တျခားကုတင္မွာလွဲရင္းက်မကို ေစာင့္ေပးေနတယ္အရမ္းေၾကာက္တတ္တဲ့က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မေၾကာက္တာေတာ့အံ့ၾသစရာပဲ မနက္၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ အပါးကေလ ျငိမ္ေနရာကအသက္ျပင္းျပင္း၃ခါရိႈက္ပီးလံုး၀ကိုျငိမ္သြားေတာ့တယ္က်မလဲအမိုးတို႕ကိုေခၚႏိႈးအပါးဘာျဖစ္လဲမသိဘူးလို႕ေျပာ ဆရာ၀န္မကိုသြားေခၚတဲ့သူကေခၚေပါ့ ဆရာ၀န္မေလးက လာေတာ့လာပါတယ္ အပါးရဲ႕ရင္ဘက္ကို ႏွလံုးႏႈိုးဖို႕ သူ႕အားေလးနဲ႕လုပ္ၾကည့္တယ္အမွန္ေတာ့သူသိေနတယ္နဲ႕တူပါတယ္ အမိုးက လုပ္ပါအံုးဆရာမရယ္လို႕ေျပာလို႕ လူနာရွင္ကို အားနာလို႕လုပ္တဲ့ပံုမ်ိဳးေလးပါ့ ပီးေတာ့ ႏွလံုးႏႈိးတဲ့စက္ကို တျခားအေဆာင္ကသြားယူတာက ၅မိနစ္၁၀မိနစ္ေလာက္ရွိမယ္ ပီးေတာ့ အဲဒီစက္ကို သူမရိုက္ႏိုင္လို႕ တျခားအမ်ိဳးသားဆရာ၀န္ကိုေခၚတာက လဲ ၁၅မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ရမယ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေနာက္ဆံုးေရာဂါအမည္မွာ အပူခ်ိန္လြန္ကဲလို႕ျဖစ္တဲ့ heat stoke ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႕အပါးလဲ က်မတို႕ကို ထားခဲ့ပါေတာ့တယ္အပါးလဲသူ႕ေသေန႔ေစ့လို႕ေနမွာေပါ့ဆိုတာေနာက္ေတာ့မွတျဖည္းျဖည္းနဲ႕က်မေျဖခဲ့ရတာပါ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အရမ္းကိုတုန္လႈပ္သြားတယ္ သူအရမ္းပူေလာင္ပီးေတာ့ေနခဲ့ရတာ (ခုမွေတြးမိတာ က်မတို႕ဗုဒၶဘာသာအယူနဲ႕ၾကည့္ရင္ အပါး၀ဋ္လည္တာျဖစ္မယ္ အပါးကေလ က်မး္ပိုးေတြကို ေတြ႔ရင္ မီးရိႈ႔တတ္တယ္) တနဂၤေႏြေန႕ မနက္ေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာအပါးဆံုးသြားပါေတာ့တယ္ အမိုးငိုတာကိုလဲအားေပးေပါ့ ေမာင္ေလးေတြလဲ လွမ္းေခၚလုပ္ေပးစရာရွိတာေတြလုပ္ေပးရင္းနဲ႕ အပါးကို က်မကတိတခု အပါးၾကားႏိုင္ေလာက္ေသးတယ္ထင္လို႕ေပးလိုက္ပါတယ္ အမိုးနဲ႕ေမာင္ေလးေတြအတြက္စိတ္ခ်ပါလို႕ အပါးကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့မိတာေတြကို ခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ..ေနာင္တာေတြနဲ႕က်မပါ…

          အပါးဆံုးတာကိုဘယ္သူမွမယံုႏိုင္ၾကဘူး အပါးကေလမိသားစုကိုသာ ဂရုမစိုက္သလိုျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အလုပ္နဲ႕လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ အင္မတန္တာ၀န္ေက်တဲ႕ ေဖာ္ေရြပီးစိတ္ေကာင္းရွိတဲ့သူဆိုတာ သူ ဆံုးပီးမွသိခဲ့ၾကတယ္.

တခ်ိဳ႕ကလဲ အျဖစ္ေတြကိုေျပာျပေတာ့ ေအာ္ အထူးကုေဆးရံဳမွာတင္ခ်င္တာမ်ားသူတို႕ကိုေျပာေပါ့ တဲ့ ဒါေတြကပီးမွေလ… ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေသတဲ့သူလဲေသပီပဲ.ဒါေပမယ့္ ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ က်မစိတ္ထဲမွာ စြဲေနခဲ့တာက ငါသာအဲလိုအထူးကုေဆးရံုမွာတင္ခဲ့ရင္ အပါးေသခ်င္မွေသမွာလို႕.. တရားမရွိတဲ့အေတြးေပါ့ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာဆိုတာ က်မတို႕မသိႏိုင္ပါဘူး…အပါးရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကိုအပါးတုိ႕ဘာသာအတိုင္းအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္က်မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္. သူ႕ခမ်ာေနရတဲ့ အခိ်န္တေလ်ာက္လံုး သားသမီး၃ေယာက္လံုးက သူ႕ဘက္မပါ သူ႕စကားနားမေထာင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မွာ.. က်မလဲအပါးကိုမျပဳစုလိုက္ရတဲ့ေနာင္တေတြနဲ႕အတူတူ က်န္ေနေသးတဲ့ အမိုးကို ေနာင္တမဲ့စြာနဲ႕ျပဳစုလုပ္ေကၽြးရမယ္ ပိုဂရုစိုက္ရမယ္ဆိုတာ အပါးက ေသခ်ာသင္ေပးသြားခဲ့တာပါ။ က်မလဲ က်န္ေနေသးတဲ့ သက္တမ္းမွာ အမိုးကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုရင္းနဲ႕ ကိုယ္သူတပါးအက်ိဳးမယုတ္ေစမဲ့ အရာေတြကို လုပ္ရင္း ေနထိုင္သြားမယ္ဆုိတာ အပါးကို သတိရရင္း ခိုင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်မိပါတယ္။။

          က်မ အပါးမရွိေတာ့ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ဒုကၡေတြကေတာ့ျပင္းထန္တယ္ အိမ္ရဲ႕တာ၀န္ကို ယူေနရတဲ့သူဆိုိေတာ့ မိသားစုအတြက္ဆိုပီးပဲက်မရုန္းကန္ခဲ့ရပါတယ္ တသက္လံုးျဖစ္လာမယ္ ၾကံဳလာမယ္လို႕ေတာင္ထင္မထားခဲ့တဲ့ အလြန္တရာ ခက္ခဲတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို က်မေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္ က်မရဲ႕ အတိတ္က အကုသိုလ္ေတြအက်ိဳးေပးတာလို႕လဲ က်မထင္တယ္. (ဒါေၾကာင့္ ခု လက္ရွိမွာ မေကာင္းတာေတြကို လံုး၀မလုပ္မိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေနထိုင္ဖို႕ ပို သိလာတယ္ ဒါမွ အနာဂတ္မွာလဲ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေပးမွာေလ)လံုး၀ထင္မထားတဲ့အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႕အတူ ထိုးႏွက္မႈမ်ိဳးစံုကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ရတနာသံုးပါးနဲ႕ မိဘကို ဦးထိပ္ထားပီးလုပ္ကိုင္ရင္ ဘာမဆိုအဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ က်မကိုယ္ေတြ႕မို႕လို႕ေျပာရဲပါတယ္ရွင္.. ခုဆိုက်မအရင္ က ဒုကၡဆင္းရဲေတြကေန တျဖည္းျဖည္းထြက္လာႏိုင္ပါပီ။

          ဒီစာေလးကက်မရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ဆိုေပမယ့္ တျခားသူေတြလဲ ဒီလိုမဟုတ္ေတာင္ ဒီလိုမ်ိဳးဆင္တူေလးေတြရွိခဲ့ၾကမယ္လိုထင္ပါတယ္..ဒီစာထဲမွာက်မမွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ အရာေလးေတြက မိဘေတြရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္မွာမိဘေတြေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး ကိုယ့္ဘက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးၾကရင္ ဘယ္မွာေနာင္တက်န္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္.. ပီးေတာ့မိဘေတြေနရာကေနၾကည့္ရင္လဲ သားသမီးေတြရဲ႕ ေလးစာမႈခ်စ္ခင္မႈအားကိုမႈကို ဘယ္လိုယူႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားရမလဲ။ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြလဲ ၂ေယာက္အတူတူတက္ညီလက္ညီၾကိဳးစားၾကရင္သာယာတဲ့ မိသားစုေလးက်ိန္းေသရႏိုင္တယ္။ပီးေတာ့၀ဋ္ဆိုတာတကယ္ရွိတယ္ အေၾကာင္းတရားမတိုက္ဆိုင္ေသးလို႕သာ အက်ိဳးမေပးၾကေသးတာပါ။က်မတို႕အတြက္ေသျခင္းတရားဆိုတာဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာလာမယ္လို႕လဲမသိႏိုင္ပါဘူး ဒါေၾကာင့္အတတ္ႏိုင္ဆံုးျပင္ဆင္ထားၾကရမယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့က်မဘာသာေရးကိုထိခုိက္ပီးေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး အိမ္ေထာင္မႈျပဳၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘာသာတူ တာကိုသာစဥ္းစားၾကပါလို႕ဒါမွ ဘ၀တစ္ေလ်ာက္လံုးနားလည္ေပးႏိုင္မယ့္မိသားစုမ်ိဳးနဲ႕စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနႏိုင္မွာေလ….

အစီအစဥ္မက် ရင္ထဲကလာတဲ့ ဒီပိုစ့္ေလးကို အဆံုးထိဖတ္ပီး တစ္ခုခုနားလည္သြားၾကမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္

စန္းစန္းၾကည္

9:06 pm

1 may 2012